9. Het Wezenhuis in Azika

Er was een groot rijk, genaamd Azika. Dit rijk stond bekend om het Grote Wezenhuis. Daar woonden alle kinderen die geen ouders meer hadden.

Zo ook de tweeling: Kisha en Liza. Het waren twee knappe meisjes met lang blond haar die erg veel op elkaar leken. Kisha had echter een iets donkerdere huidskleur dan haar zusje Liza, maar beide meisjes waren misschien wel de mooiste en liefste meisjes in heel Azika.

Kisha en Liza woonden al sinds ze zich konden herinneren in het Wezenhuis. Dit huis had vele kamers. Meer dan genoeg voor alle weeskinderen die er al waren en die er nog konden komen. Bovendien had het één grote slaapkamer voor Papa Wimi en Mama Rina, degenen die aan het hoofd van het Wezenhuis stonden.

Het was natuurlijk niet makkelijk voor Wimi en Rina om voor alle kinderen te zorgen. Gelukkig kregen ze veel hulp. Hulp in de vorm van eten en drinken, kleding, schoolboeken enzovoorts. Ook kwamen er vaak mensen van over de hele wereld een tijdje bij hen wonen om te helpen.

Op een dag, voor de meiden een dag zoals alle andere dagen, kwam er een groepje van vier vrouwen. De vrouwen stelden zich voor als Sarah, Mieke, Joy en Talia. Elk van hen kwam uit een ander land en kon er allerlei interessante weetjes over vertellen.

Kisha en Liza hingen, net als de andere kinderen, aan hun lippen. Toen ze uitverteld waren, liepen ze naar de vrouwen toe om zich voor te stellen. ‘Hallo, wij zijn Kisha en Liza, wij heten jullie graag welkom in ons Grote Huis. Kom mee, dan laten we jullie slaapkamers zien’.

Sarah nam het woord en zei: ‘Bedankt meiden! Zijn jullie toevallig zusjes? Jullie lijken zoveel op elkaar!’. ‘Ja, wij zijn tweeling! Onze ouders kennen we helaas niet, maar we hebben gelukkig elkaar nog’, antwoordde Kisha. ‘Dat is fijn’, zei Mieke, ‘en hebben jullie mijn dierenvriend Leo de leeuw al ontmoet?’. ‘Een leeuw? Nee, dankjewel.. Dat hoeft niet hoor..’, zei Lisa snel. Maar ze het had het nog maar net gezegd of daar stond Leo al.

‘Dag Kisha. Dag Liza. Wees niet bang voor mij, ik zal jullie geen kwaad doen. Ik wilde juist voorstellen om een rondje met jullie te lopen, zodat jullie mij heel de omgeving kunnen laten zien.’ Mieke stelde ze gerust door haar maatje een dikke knuffel te geven. ‘Klim maar op zijn rug, meiden, bij Leo ben je veilig’, zei ze.

Aarzelend klommen ze op zijn rug.

Eerst waren ze bang dat Leo hen niet kon dragen, maar ze wisten niet dat hij erg sterk was. En met de tweeling als gids, rende Leo vlot weg om het rijk te verkennen. De meiden genoten van de wind op hun gezicht en lieten hem alle delen van het rijk zien.

Naarmate de tijd verstreek, leerden de meiden Leo steeds beter kennen. Het was een oude, wijze leeuw, die met veel geduld naar hun verhalen luisterde. Voor het slapengaan die avond vertelde hij hen een mooi verhaal. Zo bracht het drietal vele dagen samen door. En elke avond vertelde Leo hen een nieuw verhaal. Verhalen over de Zomerfeestweek, over reusachtige Puzzels, Dierenvrienden, Dansers en Muziekmakers en Maskers. Hun favoriete verhaal was die over de Zwarte en Witte Hartenjagers.

‘Kunnen wij ook een wit hart krijgen en schijnen net als Abigaïl, uit uw verhaal?’. ‘Dat kan, meiden’, zei Leo. ‘Het enige wat je hoeft te doen is de deur in je hart open te stellen voor liefde.’. Maar hoe de meiden dat ook probeerden, het lukte ze niet.

Zowel Kisha als Liza geloofden namelijk dat ze niet geliefd waren. Als hun ouders echt van hen hadden gehouden, waren ze toch niet weggegaan? En het verdriet, de eenzaamheid, maakte dat ze een groot gat in hun hart voelden. Ze wisten niet hoe ze dat gat konden vullen.

Op een dag bracht Leo de meiden op zijn rug naar een grote fontein. De fontein werd Fontein van Blijdschap genoemd. Het water van de fontein kwam namelijk uit de Rivier van Vrede die door alle landen en rijken stroomde. Ook door Azika.

Leo zette ze neer bij de fontein en vroeg hen wat ze zagen. ‘De Fontein van Blijdschap’, zei Kisha. ‘Met water uit de Rivier van Vrede’, zei Liza. ‘Goed gezien!’, zei Leo. ‘Deze grote fontein is heel speciaal. Als je het water van deze fontein drinkt, zul je je heel vredig en blij voelen. Je moet wel geloven dat het water blijdschap en vrede brengt. Als je de deur van je hart niet open zet, zal het water niet in je hart kunnen komen’.

‘Maar hoe kunnen we de deur van ons hart nou openstellen, Leo? Geloof ons maar als we zeggen dat we écht geprobeerd hebben dit te doen. Het verlies van onze ouders doet ons echter te veel pijn’. ‘Voor het openzetten van je deur is echte moed nodig. Ik weet dat jullie twee dappere meisjes zijn en dat jullie het kunnen. Maar ik kan jullie deur niet openmaken, dat moeten jullie toch echt zelf doen.’.

‘Hoe dan, Leo?’ vroeg Liza. Hij antwoordde: ‘Vertel me eerst wat je dwars zit of welke minder blije gevoelens je hebt.’. Nadat de meiden alles vertelden wat ze pijn had gedaan en hoe groot het gemis was in hun hart, tilde Leo ze op en zette de tweeling op de rand van de Fontein.

‘Denk nu aan alle mooie dingen die je hebt meegemaakt. Aan de liefde die je hebt voor elkaar en de liefde die je van alle mensen en vrienden om je heen hebt gekregen. Ook ik hou heel veel van jullie.’ En dat deden ze en ze voelden zich al snel een stuk beter. De meiden hadden echter wel dorst gekregen van alle tranen die ze hadden vergoten. Zowel Kisha als Liza namen daarom een flinke slok van het sprankelende, koele water.

Ze voelden hoe een tintelend gevoel zich door hun lichaam verspreidde. Ze voelden hoe, door de open deuren van hun harten, het water de kern van hun hart raakte. Van binnenuit begonnen de meiden te stralen. Net als Abigaïl uit Hartenland.

En zo konden de meiden weer geloven in liefde. Échte liefde. Liefde tussen elkaar als zussen, liefde voor hun vrienden, liefde voor Wimi en Rina die hun ouders hadden vervangen, liefde voor dieren, liefde voor de natuur en liefde voor alle andere mensen in hun leven. Ze waren zo vol van liefde, dat ze voor de rest van hun leven genoeg hadden om te delen.

Samen brachten ze veel weeskinderen naar de Fontein van Blijdschap. Daar hielpen ze de kinderen hun hart open te stellen en lieten hen dan drinken van de Rivier van Vrede. Uit heel het land kwamen weeskinderen om hun harten te laten opvullen met Liefde.

❤ Tabi

‘Opdat je je Vader in de hemel mag leren kennen als een God van liefde. Een God die liefde is! Als je Hem in je hart toelaat, zal hij de kern van je wezen aanraken en je vervullen van echte Liefde. Alleen Zijn Liefde kan alle leegtes in je hart opvullen‘